Απίστευτο κι όμως Παναθηναϊκό
Ο Παναθηναϊκός έφερε «τούμπα» τη σεζόν και από το 9-13 και τη 12η θέση σκαρφάλωσε στο 15-13 και την 7η θέση, όντας μια ανάσα απ' τη συμμετοχή στα πλέι-οφ της Euroleague για ένατη συνεχόμενη χρονιά. Τι άλλαξε; Ο Emperor αναλύει.
Και μετά ήρθε το χάος. Τα καμπανάκια ήχησαν στην εντός έδρα ήττα από τη Ζαλγκίρις που άφησε την ομάδα ελαφρώς πίσω απ τους άμεσους ανταγωνιστές της. Το βασικό πρόβλημα ήταν τα εκτός έδρας ματς, όπου η ομάδα είτε έπαιζε καλά είτε όχι έδειχνε άνευρη, «λίγη», με αποτέλεσμα μόλις ένα διπλό, στη Μπούντουτσνοστ (που ακριβώς μετά είχε μια επιφοίτηση και λύγισε στην έδρα της ΤΣΣΚΑ, Ρεαλ Μαδρίτης και Μπαρτσελόνα, οπότε στη νίκη του Παναθηναϊκού έπαιξε ρόλο και το timing...)
Και κάπως έτσι ο σχετικά σταθερός στα εντός και άνευρος στα εκτός Παναθηναϊκός έκανε τα απολύτως απαραίτητα, και βρισκόταν περίπου στην 8η θέση. Δεν ήταν βέβαια κάτι πρωτόγνωρο αυτή η κατάσταση: στις δύο προηγούμενες χρονιές του κόουτς Τσάβι Πασκουάλ η ομάδα κρατούσε δυνάμεις στον «μαραθώνιο» των 30 αγώνων, βρισκόμενη σταθερά τότε στην 6η θέση, για να φορμαριστεί την κατάλληλη περίοδο και να κάνει το δυνατό φίνις για το πλεονέκτημα έδρας με σερί πέντε νικηφόρων αγώνων.
Φέτος εάν θα συνέβαινε κάτι αντίστοιχο για τρίτη χρονιά δεν το μάθαμε ποτέ: η υπομονή των οπαδών αλλά και του ιδιοκτήτη της ομάδας εξαντλήθηκε μετά από άλλη μια εκτός έδρα ήττα στη Μαδρίτη, με αποτέλεσμα την απόλυση του κόουτς Πασκουάλ και την πρόσληψη του Ρικ Πιτίνο. Αλλά πριν την πρόσληψη, στο ενδιάμεσο, «ακέφαλο» διάστημα, η ομάδα έχασε στην έδρα της από την Αρμάνι, ένα καταστροφικό αποτέλεσμα που έβαλε θεωρητικά ταφόπλακα στις πιθανότητες διάκρισης τη φετινή σεζόν.
Παραλαμβάνοντας «καμμένη γη» βαθμολογικά, ο Πιτίνο δεν άλλαξε εξ αρχής την πορεία της ομάδας, η οποία συνεχίστηκε ως είχε, καρφί για τον αποκλεισμό. Αλλά εκείνος έμαθε. Έμαθε, κατάλαβε, και τελικά έπραξε.
Ξεκινάει βασικό τον Παπαγιάννη, ο οποίος παρά την απειρία και τα πολλά λάθη του κάνει συνολικά καλές εμφανίσεις. Και αν το πρόσημο τώρα είναι θετικό, η επένδυση στο μέλλον είναι θετική εις το τετράγωνο και βάλε.
Φέρνει τον Σον Κιλπάτρικ για τη θέση «2». Οι δημοσιογράφοι τον παρουσίασαν ως σουτέρ, σκόρερ, η οτιδήποτε άλλο χρειαζόταν η ομάδα και έσπευσαν να το προσωποποιήσουν. Ο Κιλπάτρικ είναι ένας παίκτης που ο προπονητής εξ αρχής δήλωσε ότι έφερε για την άμυνά του. Και πράγματι, μέσα σε 40 μέρες, το παιδί αυτό προσαρμόστηκε στην ευρωπαϊκή πραγματικότητα και προσέφερε στην ομάδα με τα ασύλληπτα εξευρωπαϊσμένα fundamentals του. Καθαρή, δυναμική άμυνα. Πειθαρχία. Αποτελεί άλλον έναν παίκτη, άλλο ένα γρανάζι στη μηχανή που λέγεται ομάδα, και το κατάλαβε. Φοβερά οικονομικός στην επίθεση: ακόμα κι όταν δεν έχει καλά ποσοστά, σκοράρει τους λεγόμενους «ήσυχους πόντους», χωρίς να εκβιάζει εξόφθαλμα προσπάθειες.
Αυτές ήταν οι δύο ριζικές αλλαγές που έφερε στην ομάδα ο νέος κόουτς. Από κει και πέρα, εσωτερικά άλλαξαν κι άλλα πράγματα: Ο Παπαπέτρου μετατράπηκε σε «κλειδοκράτορα» της εύρυθμης λειτουργίας της ομάδας σε άμυνα (κυρίως) και επίθεση. Πρόκειται για έναν ψηλό forward με φοβερά δυνατό κορμό, έναν δουλεμένο, αλλά νέο παίκτη, στον ρόλο που του αρμόζει και μπορεί να εκπληρώσει. Πραγματικός παίκτης-χρυσάφι. Παλικάρι.
Ο ΝτεΣόν Τόμας έγινε ο φόβος και ο τρόμος των αμυντικών στο ποστ. Πρόκειται άλλωστε για έναν undersized, αλλά σκληροτράχηλο forward. Το παιχνίδι γύρω απ τη στεφάνη επιθετικά είναι το ατού του, όχι μακριά από αυτή. Το δεύτερο είναι απλώς μια έξτρα ικανότητά του. Έγινε miscast από τον προηγούμενο κόοουτς, και δεν ήταν επ ουδενί αρνητικός, αλλά τώρα παίζει προφανώς καλύτερα.
Και αποτελεί μαζί με τον Παπαγιάννη και τον Παπαπέτρου τους κύριους εκφραστές στη σημαντικότερη επιθετική αλλαγή του Πιτίνο: τον περιορισμό των τριπόντων, μιας και η ομάδα δεν έχει σουτέρ, και τη μεταφορά του παιχνιδιού κοντά στο καλάθι, αξιοποιώντας τα υπόλοιπα όπλα της (ποιοτικά λεπτά από τον Βουγιούκα, ανεβασμένος ο Γκιστ).
Το αποτέλεσμα των αλλαγών αυτών και του στρωτού παιχνιδιού ήταν το διπλό της πενταετίας, μια gritty, καρυδάτη νίκη στη Μόσχα που έδωσε νέα πνοή στη σεζόν της ομάδας. Το «θηρίο» ξύπνησε. Και με νίκες με Μπασκόνια (έστω χωρίς τη διαφορά) και το χτεσινό διπλό-απόλαυση στο Μιλάνο, όπου η ομάδα πήγε δύο φορές να πάρει τον έλεγχο του αγώνα (17-23, 33-39) και στην τρίτη τα κατάφερε, ήρθε να πάρει αυτό που του ανήκε θεωρητικά απ την αρχή της σεζόν: μια θέση στα πλέι-οφ, κι ας ήρθε φέτος με τόσα σκαμπανεβάσματα. Η οριστική συμμετοχή βέβαια θα κριθεί στο μεγάλο ματς με τη Ρεάλ.
Για τον καλύτερο γκαρντ της Ευρώπης Νικ Καλάθη και MVP candidate (αν και όχι δεύτερος επιλαχών όπως πέρσι) δεν χρειάζεται να γράψουμε κάτι παραπάνω πέρα απ' το ότι πλέον δεν θα πρέπει να αμφισβητείται από κανέναν ότι έχει και ηγετική στόφα. Αλλά επειδή από πέρσι διανύουμε την περίοδο του πικ του, πρέπει άμεσα η ομάδα να βρεθεί σε συνθήκες διεκδίκησης του τροπαίου, τώρα που έχει τον ηγέτη που ρεαλιστικά μπορεί να οδηγήσει μόνος του μια ομάδα στη γη της επαγγελίας. Ο χρόνος θα κυλάει κατά μας πλέον.
Για τα πλέι-οφ πιθανότατα θα γραφτεί νέο άρθρο σε αυτή τη στήλη, πριν το Game 1, όπως γίνεται τα τελευταία χρόνια. Γιατί παρά τις διαδοχικές αποτυχίες, η ελπίδα και η χαρά της συμμετοχής στα playoff υπάρχει κάθε χρόνο. Και σιγά μη λείψει από φέτος.
Από το καλοκαίρι φαινόταν ότι η ομάδα με τις σημαντικότατες απώλειες των σταρ Τζέιμς και Σίνγκλτον δε θα είχε την περσινή και προπέρσινη δυναμική της ως μια elite ομάδα της διοργάνωσης, πέρα απ' την Big 3 των Φενέρ, ΤΣΣΚΑ, Ρεάλ που παίζουν σε άλλη ταχύτητα και με άλλα δεδομένα από την υπόλοιπη διοργάνωση. Αυτή τη θέση κατέλαβαν φέτος η δυναμωμένη και εντυπωσιακά σταθερή Εφές, και σε μικρότερο βαθμό η Μπαρτσελόνα, που είχε κάποια σκαμπανεβάσματα, όμως εν τέλει εξασφάλισε χωρίς κόπο το πλασάρισμα της στους 8. Με τον Παναθηναϊκό να προσθέτει στο ρόστερ του παίκτες με «γαλόνια» στη διοργάνωση όπως ο Λάνγκφορντ, ο ΝτεΣόν Τόμας και τον εντυπωσιακό Παπαπέτρου, η λογική έλεγε ότι θα τα πάει καλύτερα απ ό,τι τις χρονιές που ψώνιζε «λαχεία» για να στελεχώσει το ρόστερ του, κάτι που σε αυτή τη Euroleague, και με δεδομένο το status του συλλόγου, σημαίνει ότι δε θα κατάφερνε μεν για τρίτη συνεχόμενη χρονιά να πάρει το πλεονέκτημα έδρας, αλλά η πρόκριση δε θα ετίθετο ποτέ σε αμφισβήτηση, με το πλασάρισμα στην πέμπτη ή την έκτη θέση να ήταν το πιθανότερο δυνατό σενάριο.
Και μετά ήρθε το χάος. Τα καμπανάκια ήχησαν στην εντός έδρα ήττα από τη Ζαλγκίρις που άφησε την ομάδα ελαφρώς πίσω απ τους άμεσους ανταγωνιστές της. Το βασικό πρόβλημα ήταν τα εκτός έδρας ματς, όπου η ομάδα είτε έπαιζε καλά είτε όχι έδειχνε άνευρη, «λίγη», με αποτέλεσμα μόλις ένα διπλό, στη Μπούντουτσνοστ (που ακριβώς μετά είχε μια επιφοίτηση και λύγισε στην έδρα της ΤΣΣΚΑ, Ρεαλ Μαδρίτης και Μπαρτσελόνα, οπότε στη νίκη του Παναθηναϊκού έπαιξε ρόλο και το timing...)
Και κάπως έτσι ο σχετικά σταθερός στα εντός και άνευρος στα εκτός Παναθηναϊκός έκανε τα απολύτως απαραίτητα, και βρισκόταν περίπου στην 8η θέση. Δεν ήταν βέβαια κάτι πρωτόγνωρο αυτή η κατάσταση: στις δύο προηγούμενες χρονιές του κόουτς Τσάβι Πασκουάλ η ομάδα κρατούσε δυνάμεις στον «μαραθώνιο» των 30 αγώνων, βρισκόμενη σταθερά τότε στην 6η θέση, για να φορμαριστεί την κατάλληλη περίοδο και να κάνει το δυνατό φίνις για το πλεονέκτημα έδρας με σερί πέντε νικηφόρων αγώνων.
Φέτος εάν θα συνέβαινε κάτι αντίστοιχο για τρίτη χρονιά δεν το μάθαμε ποτέ: η υπομονή των οπαδών αλλά και του ιδιοκτήτη της ομάδας εξαντλήθηκε μετά από άλλη μια εκτός έδρα ήττα στη Μαδρίτη, με αποτέλεσμα την απόλυση του κόουτς Πασκουάλ και την πρόσληψη του Ρικ Πιτίνο. Αλλά πριν την πρόσληψη, στο ενδιάμεσο, «ακέφαλο» διάστημα, η ομάδα έχασε στην έδρα της από την Αρμάνι, ένα καταστροφικό αποτέλεσμα που έβαλε θεωρητικά ταφόπλακα στις πιθανότητες διάκρισης τη φετινή σεζόν.
Παραλαμβάνοντας «καμμένη γη» βαθμολογικά, ο Πιτίνο δεν άλλαξε εξ αρχής την πορεία της ομάδας, η οποία συνεχίστηκε ως είχε, καρφί για τον αποκλεισμό. Αλλά εκείνος έμαθε. Έμαθε, κατάλαβε, και τελικά έπραξε.
Ξεκινάει βασικό τον Παπαγιάννη, ο οποίος παρά την απειρία και τα πολλά λάθη του κάνει συνολικά καλές εμφανίσεις. Και αν το πρόσημο τώρα είναι θετικό, η επένδυση στο μέλλον είναι θετική εις το τετράγωνο και βάλε.
Φέρνει τον Σον Κιλπάτρικ για τη θέση «2». Οι δημοσιογράφοι τον παρουσίασαν ως σουτέρ, σκόρερ, η οτιδήποτε άλλο χρειαζόταν η ομάδα και έσπευσαν να το προσωποποιήσουν. Ο Κιλπάτρικ είναι ένας παίκτης που ο προπονητής εξ αρχής δήλωσε ότι έφερε για την άμυνά του. Και πράγματι, μέσα σε 40 μέρες, το παιδί αυτό προσαρμόστηκε στην ευρωπαϊκή πραγματικότητα και προσέφερε στην ομάδα με τα ασύλληπτα εξευρωπαϊσμένα fundamentals του. Καθαρή, δυναμική άμυνα. Πειθαρχία. Αποτελεί άλλον έναν παίκτη, άλλο ένα γρανάζι στη μηχανή που λέγεται ομάδα, και το κατάλαβε. Φοβερά οικονομικός στην επίθεση: ακόμα κι όταν δεν έχει καλά ποσοστά, σκοράρει τους λεγόμενους «ήσυχους πόντους», χωρίς να εκβιάζει εξόφθαλμα προσπάθειες.
Αυτές ήταν οι δύο ριζικές αλλαγές που έφερε στην ομάδα ο νέος κόουτς. Από κει και πέρα, εσωτερικά άλλαξαν κι άλλα πράγματα: Ο Παπαπέτρου μετατράπηκε σε «κλειδοκράτορα» της εύρυθμης λειτουργίας της ομάδας σε άμυνα (κυρίως) και επίθεση. Πρόκειται για έναν ψηλό forward με φοβερά δυνατό κορμό, έναν δουλεμένο, αλλά νέο παίκτη, στον ρόλο που του αρμόζει και μπορεί να εκπληρώσει. Πραγματικός παίκτης-χρυσάφι. Παλικάρι.
Ο ΝτεΣόν Τόμας έγινε ο φόβος και ο τρόμος των αμυντικών στο ποστ. Πρόκειται άλλωστε για έναν undersized, αλλά σκληροτράχηλο forward. Το παιχνίδι γύρω απ τη στεφάνη επιθετικά είναι το ατού του, όχι μακριά από αυτή. Το δεύτερο είναι απλώς μια έξτρα ικανότητά του. Έγινε miscast από τον προηγούμενο κόοουτς, και δεν ήταν επ ουδενί αρνητικός, αλλά τώρα παίζει προφανώς καλύτερα.
Και αποτελεί μαζί με τον Παπαγιάννη και τον Παπαπέτρου τους κύριους εκφραστές στη σημαντικότερη επιθετική αλλαγή του Πιτίνο: τον περιορισμό των τριπόντων, μιας και η ομάδα δεν έχει σουτέρ, και τη μεταφορά του παιχνιδιού κοντά στο καλάθι, αξιοποιώντας τα υπόλοιπα όπλα της (ποιοτικά λεπτά από τον Βουγιούκα, ανεβασμένος ο Γκιστ).
Το αποτέλεσμα των αλλαγών αυτών και του στρωτού παιχνιδιού ήταν το διπλό της πενταετίας, μια gritty, καρυδάτη νίκη στη Μόσχα που έδωσε νέα πνοή στη σεζόν της ομάδας. Το «θηρίο» ξύπνησε. Και με νίκες με Μπασκόνια (έστω χωρίς τη διαφορά) και το χτεσινό διπλό-απόλαυση στο Μιλάνο, όπου η ομάδα πήγε δύο φορές να πάρει τον έλεγχο του αγώνα (17-23, 33-39) και στην τρίτη τα κατάφερε, ήρθε να πάρει αυτό που του ανήκε θεωρητικά απ την αρχή της σεζόν: μια θέση στα πλέι-οφ, κι ας ήρθε φέτος με τόσα σκαμπανεβάσματα. Η οριστική συμμετοχή βέβαια θα κριθεί στο μεγάλο ματς με τη Ρεάλ.
Για τον καλύτερο γκαρντ της Ευρώπης Νικ Καλάθη και MVP candidate (αν και όχι δεύτερος επιλαχών όπως πέρσι) δεν χρειάζεται να γράψουμε κάτι παραπάνω πέρα απ' το ότι πλέον δεν θα πρέπει να αμφισβητείται από κανέναν ότι έχει και ηγετική στόφα. Αλλά επειδή από πέρσι διανύουμε την περίοδο του πικ του, πρέπει άμεσα η ομάδα να βρεθεί σε συνθήκες διεκδίκησης του τροπαίου, τώρα που έχει τον ηγέτη που ρεαλιστικά μπορεί να οδηγήσει μόνος του μια ομάδα στη γη της επαγγελίας. Ο χρόνος θα κυλάει κατά μας πλέον.
Για τα πλέι-οφ πιθανότατα θα γραφτεί νέο άρθρο σε αυτή τη στήλη, πριν το Game 1, όπως γίνεται τα τελευταία χρόνια. Γιατί παρά τις διαδοχικές αποτυχίες, η ελπίδα και η χαρά της συμμετοχής στα playoff υπάρχει κάθε χρόνο. Και σιγά μη λείψει από φέτος.
