Το προφίλ του νέου Παναθηναϊκού: Analysis
Ο «Green Arrow» αρθρογραφεί για τα πρώτα δείγματα γραφής που έχει παρουσιάσει στα φιλικά του ο «εξάστερος», «ακτινογραφώντας» τακτικά την ομάδα του Αργύρη Πεδουλάκη.
Μετά από την... πάσα του «Empreror», ο οποίος κατόπιν συννενόησης παρουσίασε τη γενική ιδέα σε συνδυασμό με το Honouring Our Legacy, σήμερα θα αναλύσουμε πολλές και διαφορετικές πτυχές του παιχνιδιού των «πρασίνων». Πολύ περισσότερο, θα σταθούμε στις νέες δυνατότητες του Παναθηναϊκού σε σχέση με πέρσι, αλλά και το στιλ παιχνιδιού που φαίνεται ότι θέλει να ακολουθήσει φέτος ο Πεδουλάκης.
Ο φετινός Παναθηναϊκός δεν είναι ( τουλάχιστον στα χαρτιά ) καλύτερος του περσινού μόνο επειδή έχει καλύτερα ονόματα. Είναι καλύτερος, επειδή είναι πιο πολυδιάστατος, έτοιμος για κάθε αντίπαλο σε κάθε συνθήκη. Έχει παίκτες που καλύπτουν πολλές θέσεις και συμπληρώνουν ο ένας τις αδυναμίες του άλλου. Έχει περισσότερους σουτέρ, περισσότερη αθλητικότητα, περισσότερη ταχύτητα, και περισσότερες προοπτικές σε περιφερειακή και inside άμυνα. Αυτό στο οποίο έχασε σε σχέση με πέρσι, είναι η δημιουργία, αλλά φυσικά όλα αυτά είναι στα χαρτιά, αφού στο γήπεδο τα δεδομένα είναι αλλιώς και θα αναλυθούν στη συνέχεια.
Αρχίζοντας από τον αρχηγό και παίκτη πάνω στον οποίο θα λειτουργήσει η επίθεση της ομάδας, τον Νικ Καλάθη, ο ρόλος του δε θα είναι αρκετά διαφοροποιημένος σε σχέση με πέρσι. Θα αναλαμβάνει το μαρκάρισμα του κορυφαίου περιφερειακού του αντιπάλου (βλέπε Ντε Κολό απέναντι στην ΤΣΣΚΑ), και θα είναι ο παίκτης μέσω του οποίου ο Παναθηναϊκός θα προσπαθεί να εκτελέσει σωστά τις επιθέσεις μισού γηπέδου. Βέβαια, είναι σημαντικό να μη φθαρεί με φάουλ από τα δύσκολα μαρκαρίσματα που θα αναλάβει, αφού είναι ο μοναδικός φύσει δημιουργός στο ρόστερ της ομάδας, και απολύτως απαραίτητος στις set επιθέσεις που θα πρέπει να εκτελεστούν. Από εκεί και πέρα όμως, σε αντίθεση με την περασμένη σεζόν, η επίθεση του Παναθηναϊκού δεν εξαρτάται εξ' ολοκλήρου από τον Καλάθη. Οι wings (Παππάς, Φελντέιν, Ρίβερς), αναλαμβάνουν αρκετό από το ball handling στις επιθέσεις των «πρασίνων», ξεκουράζοντας τον Νικ από τον απαιτητικό ρόλο τον οποίο έχει αναλάβει. Είναι επίσης σημαντικό, ότι η μπάλα δείχνει να γυρίζει αρκετά, με πολλές κινήσεις off the ball, χωρίς να «κολλάει» μονίμως στο post, όπως γινόταν πέρσι με τον Ραντούλιτσα, ο οποίος δεν ήταν πλαισιωμένος από αρκετούς σουτέρ, ώστε να γίνει η επίθεση της ομάδας πιο απρόβλεπτη. Παρότι το low post weapon που λέγεται Μπουρούσης υπάρχει στο ρόστερ, δε φαίνεται να αποτελεί την πηγή πάνω στην οποία θα χτιστεί ΚΑΘΕ επιθετική ενέργεια του Παναθηναϊκού. Κάθε άλλο, το ball movement και το spacing είναι πολύ καλό, και ακόμα βρισκόμαστε στον Σεπτέμβρη. Χωρίς καμία αμφιβολία, οι επιθετικές επιλογές των «πρασίνων» είναι πάρα πολλές.
Ένα άλλο σημαντικό στοιχείο που παρατήρησα στα φιλικά, είναι οι αντιδράσεις του Παναθηναϊκού μετά από τα screen. Πέρσι, βλέπαμε τον Κούζμιτς και τον Ραντούλιτσα να μη μπορούν να ακολουθήσουν παίκτες στην περιφέρεια, και τους αντιπάλους να εκτελούν με μεγάλη άνεση τα pick and roll, σε πάρα πολλές επιθέσεις. Ήταν ένα αρνητικό στοιχείο στο παιχνίδι της ομάδας, το οποίο δε μπορούσε να «κρύψει» σε κανένα σημείο της σεζόν ο Σάσα Τζόρτζεβιτς, και αποτέλεσε βασικό λόγο για πολλές ήττες και αποτυχίες στις σημαντικότερες διοργανώσεις.
Φέτος, η κατάσταση είναι διαφορετική. Στο φιλικό με την ΤΣΣΚΑ, ο Τεόντοσιτς προσπάθησε αρκετές φορές να εκτελέσει το pick and roll με τον Όγκουστιν, συνεχώς χωρίς επιτυχία, όταν ο Σίνγκλετον με τον Γκιστ βρίσκονταν στο παρκέ. Οι δύο αθλητικοί ψηλοί του Παναθηναϊκού, με το εξαιρετικό footwork και τις γρήγορες αντιδράσεις, έκαναν πολύ δυνατά hedge out στον Σέρβο playmaker, ο οποίος αναγκαζόταν να πασάρει τη μπάλα στις γωνίες. Ένα σημείο του γηπέδου, που ο αντίπαλος δύσκολα μπορεί να γίνει efficient.
Ακόμη και ο Μπουρούσης, που δε διαθέτει γρήγορα πόδια, έχει πολύ έξυπνες αντιδράσεις, και με την εμπειρία του μπορεί να αποτρέψει αυτές τις πάσες προς το ζωγραφιστό. Σήμερα, με πολλές ομάδες που έχουν θέσει υψηλούς στόχους να έχουν δημιουργικούς κοντούς στο «οπλοστάσιό» τους, η δυνατότητα των «πρασίνων» να «σπάνε» τη δημιουργία μετά από pick, θα είναι περισσότερο από σημαντική.
Περνώντας στον back up point guard του τριφυλλιού, ο Μάικ Τζέιμς έχει αποδειχτεί μέχρι στιγμής ένας παίκτης που μπορεί να ανεβάσει αρκετές ταχύτητες το παιχνίδι της ομάδας. Με τρομερή ταχύτητα και έκρηξη στο παιχνίδι του, δημιουργεί καταστάσεις για εύκολους πόντους στον αιφνιδιασμό μετά από αμυντικό ριμπάουντ, ειδικά σε περιπτώσεις που ο αντίπαλος δεν έχει γρήγορη επιστροφή. Παράλληλα, η άμυνά του πάνω στη μπάλα είναι αξιοθαύμαστη, βάζοντας δύσκολα στη δημιουργικότητα του αντιπάλου ή ακόμα και κλέβοντας μπάλες για κάποιο βροντερό κάρφωμα στο ανοιχτό γήπεδο. Είναι χαρακτηριστικό ότι δε μπορεί να αποτελέσει αξιόπιστο δημιουργό μισού γηπέδου, γι' αυτό και όταν βρίσκεται στο παρκέ, πάντα μαζί του είναι και ο Γιάννης Μπουρούσης, ο οποίος μπορεί να αποτελέσει έναν playmaker τόσο από το high, όσο και από το low post. Είναι φανερό ότι αμφότεροι χρησιμοποιούνται με τον περσινό τρόπο, τον ρόλο που τους έδωσε δηλαδή ο Βέλιμιρ Περάσοβιτς στην Ισπανία. Η χημεία των δύο πρώην παικτών της Μπασκόνια είναι τρομερή, και θα αποτελέσει σημαντική πηγή της επιθετικής συγκομιδής του Παναθηναϊκού, κατά τη διάρκεια της σεζόν.
Όταν ο Τζέιμς βρίσκεται στο παρκέ, το τριφύλλι τρέχει. Παίζει σίγουρα δύο ταχύτητες πιο πάνω από ότι με τον Καλάθη. Προσέξτε, αυτό δεν είναι ούτε καλύτερο, ούτε χειρότερο. Είναι όμως μια νέα δυνατότητα στο παιχνίδι της ομάδας, η οποία γίνεται με αυτό τον τρόπο πιο πολυδιάστατη. Παράλληλα, ο Αμερικανός δίνει και τη δυνατότητα για isolation παιχνίδι, το παιχνίδι δηλαδή προσωπικής φάσης, που επίσης δεν κατείχε πέρσι ο Παναθηναϊκός, και είναι ιδιαίτερα σημαντικό σε περιπτώσεις που η επίθεση «κολλάει», ή το ματς βρίσκεται στο τελικό του στάδιο. Ο Τζέιμς φυσικά δεν είναι closer, αλλά αυτό αποτελεί μια άλλη κουβέντα.
Ένα άλλο σημαντικό στοιχείο που παρατήρησα, είναι αυτό που σας προετοίμαζα καθ' όλη τη διάρκεια του καλοκαιριού ότι θα βλέπαμε. Τον Γιάννη Μπορούση στο low post, πλαισιωμένο από τέσσερις σουτέρ, που περιμένουν την πάσα του Έλληνα ψηλού, με άψογο spacing, σε περίπτωση που ο ίδιος δε νιώσει σίγουρος ότι μπορεί να τελειώσει τη φάση μόνος του. Είναι το στιλ επίθεσης μέσα στην οποία ''έλαμψε'' τόσο ο ίδιος στην Μπασκόνια, όσο και ο Τζέιμς, παίζοντας στην προσωπική φάση. Βέβαια, αυτή η επίθεση μοιάζει αρκετά με την ''read and react'' triangle offense, και βασίζεται κυρίως στην γρήγορη σκέψη των παικτών και λιγότερο σε set plays, οπότε καταρρίπτει τα όσα γράφονται για τον Πεδουλάκη περί «αρχαίου» μπάσκετ.
Βέβαια υπάρχουν και οι φορές που η επίθεση του Παναθηναϊκού «κολλάει». Είναι οι περιπτώσεις που τα set plays για τον ένα ή τον άλλο λόγο χαλάνε. Σε αυτές τις περιπτώσεις λοιπόν, δε χρειάζονται τα «τραβηγμένα» σουτ του Τζέιμς ή κάθε τύπου βιαστικές κινήσεις. Χρειάζεται να αξιοποιηθεί η δυνατότητα του Μπουρούση στο post, ο οποίος όπως είπαμε, μπορεί να ανοίξει πολλές επιλογές στην επίθεση της ομάδας. Η ψυχραιμία του και το «διάβασμα» της αντίπαλης άμυνας, πρέπει να τον καταστήσουν πρώτη επιλογή για σκοράρισμα, όταν οι «πράσινοι» έχουν κενά διαστήματα, κάτι που δεν είδαμε συχνά, σε παρόμοιες καταστάσεις στα φιλικά.
Περνώντας στην αμυντική λειτουργία του Παναθηναϊκού, έχουμε δει αρκετά λάθη, τα οποία φυσικά δικαιολογούνται από το πρώιμο στάδιο της σεζόν στο οποίο βρισκόμαστε. Ακόμη είναι preseason, για μια ομάδα που έχει αλλάξει αρκετά πρόσωπα, και σε μεγάλο βαθμό και την φιλοσοφία της. Στην περιφέρεια, υπάρχουν εξαιρετικοί αμυντικοί, όπως ο Καλάθης που έχει τα καλύτερα quarterback skills στην Ευρωλίγκα, ο Φελντέιν που είναι σταθερός στην ομαδική άμυνα, ο Ρίβερς που μπορεί να γίνει η «σκιά» σου, και ο Μάικ Τζέιμς που μπορεί να γίνει ενοχλητικά πιεστικός για τον αντίπαλο, σαν ένα κουνούπι του Αμαζονίου. Βέβαια, δε θα ήταν σωστό να μη γίνει αναφορά και για τον Νίκο Παππά, που αν και δεν έχει τα φυσικά προσόντα για να σταθεί στην άμυνα, έχει πολύ βελτιωμένο effort, και είναι ένας αξιοπρεπής περιφερειακός αμυντικός.
Στη γραμμή των ψηλών, ο Νίκολς μπορεί να αμυνθεί σε όλες τις γραμμές του γηπέδου. Ο Γκιστ έχει τα πόδια για να σταθεί στην περιφερειακή άμυνα και την αθλητικότητα, και το timing για να προστατέψει το καλάθι, όμως δεν είναι αρκετά δυνατός για να σταματήσει παίκτες σαν τον Τσίρμπες στο post. Αυτή του την αδυναμία, καλύπτει ο Κρις Σίνγκλετον, που μόνο κλασικό center δεν είναι, αλλά έχει πολύ δυνατό upper body για να σπρώξει στο ζωγραφιστό, και φυσικά γρήγορα πόδια για να ακολουθήσει αντιπάλους στην περιφέρεια. Ο Γιάννης Μπουρούσης, μπορεί να είναι αργός, αλλά αποτελεί έναν εκ των κορυφαίων post defender στην Ευρωλίγκα, με εξαιρετικό timing στο άλμα και την μυϊκή δύναμη για να σπρώξει πίσω τον αντίπαλό του. Ο Αντώνης Φώτσης, έχει χάσει την αποτελεσματικότητά του στην άμυνα τα τελευταία χρόνια, αλλά παραμένει ένας σουτέρ που δε χρειάζεται λεπτά στο παρκέ για να «ζεσταθεί» (αυτό το στοιχείο, το οποίο έχει και ο Νίκολς, είναι πολύ σημαντικό για παίκτες που έρχονται από τον πάγκο, και μπορεί να τους εγγυηθεί κάποια λεπτά στο rotation).
Επομένως, εύκολα μπορεί να αντιληφθεί κανείς, ότι οι δυνατότητες του Παναθηναϊκού στον αμυντικό τομέα είναι πολύ μεγάλες, και όσες δυσλειτουργίες βλέπουμε στα φιλικά του έως τώρα, δεν αποτελούν προάγγελο για κάτι αντίστοιχο και στη συνέχεια. Πολλές φορές σε νέες ομάδες, χρειάζεται χρόνος για να παρουσιαστεί αποτελεσματικότητα στην άμυνα, η οποία είναι κυρίως θέμα χημείας. Όταν αυτή βρεθεί, τα υπόλοιπα θα γίνουν πιο εύκολα. Και άμα έχεις έναν προπονητή σαν τον Αργύρη Πεδουλάκη στη διάθεσή σου, αυτά τα «υπόλοιπα» μπορεί να γίνουν ακόμα πιο εύκολα.
Ένα μεγάλο (-) στην προετοιμασία έως τώρα για τον Πεδουλάκη, είναι η αδυναμία αξιοποίησης του Βασίλη Χαραλαμπόπουλου, ο οποίος τείνει να γίνει ο... ''forgotten man'' του ρόστερ, αν και κατά πολλούς αποτελεί το μέλλον του Παναθηναϊκού. Πολλές από τις κινήσεις που έγιναν το καλοκαίρι, έδειχναν ότι βρίσκονται σε συνάρτηση με τον αυξημένο χρόνο συμμετοχής που θα έχει ο 19χρονος swingman φέτος. Αντ' αυτού, ο Κέι Σι Ρίβερς φαίνεται ότι θα τον ξεπεράσει στο rotation, αν ο προπονητής του εξάστερου δε βρει κάποιο τρόπο να μετατρέψει τον πιτσιρικά σε σημαντικό «γρανάζι», για μια ομάδα με πάρα πολύ ποιοτικό ρόστερ. Φυσικά, η συνύπαρξή του με τόσα ποιοτικά ονόματα, δε μπορεί να κάνει καλό στην εξέλιξή του, η οποία θα κάνει ένα step back, αν ο «Άρτζι» δεν αλλάξει την επιρροή του μέσα στο παιχνίδι, η οποία μέχρι στιγμής είναι... ''περιμένω στη γωνία για μια μπάλα ώστε να την ξανά δώσω''. Προς Θεού, δε λέω μια τόσο ποιοτική ομάδα να χτίσει την επίθεσή της πάνω σε έναν 19χρονο, αλλά υπάρχουν τρόποι, ώστε ο small forward του Παναθηναϊκού να αποκτήσει μια μεγαλύτερη συμμετοχή στα πεπραγμένα στο παρκέ.
Συμπέρασμα; Τα πρώτα δείγματα γραφής είναι πολύ ελπιδοφόρα. Ο Παναθηναϊκός θέλει αρκετή δουλειά, ιδίως στην άμυνα, αλλά και στο πώς να βάλει κάποια συγκεκριμένα πρόσωπα μέσα στο ''κλίμα''. Όταν δουλέψει πάνω σε αυτά, καθώς και στον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζει τα κενά του διαστήματα, τότε το μόνο σίγουρο είναι ότι θα αποτελεί μια ομάδα που κανείς δε θα θέλει να βρει μπροστά του. Μέχρι τότε όμως, υπάρχει ένας μακρύς δρόμος, που με βάση το νέο σύστημα της Ευρωλίγκα, δε φαίνεται να είναι στρωμένος με ροδοπέταλα...
Ο φετινός Παναθηναϊκός δεν είναι ( τουλάχιστον στα χαρτιά ) καλύτερος του περσινού μόνο επειδή έχει καλύτερα ονόματα. Είναι καλύτερος, επειδή είναι πιο πολυδιάστατος, έτοιμος για κάθε αντίπαλο σε κάθε συνθήκη. Έχει παίκτες που καλύπτουν πολλές θέσεις και συμπληρώνουν ο ένας τις αδυναμίες του άλλου. Έχει περισσότερους σουτέρ, περισσότερη αθλητικότητα, περισσότερη ταχύτητα, και περισσότερες προοπτικές σε περιφερειακή και inside άμυνα. Αυτό στο οποίο έχασε σε σχέση με πέρσι, είναι η δημιουργία, αλλά φυσικά όλα αυτά είναι στα χαρτιά, αφού στο γήπεδο τα δεδομένα είναι αλλιώς και θα αναλυθούν στη συνέχεια.
Αρχίζοντας από τον αρχηγό και παίκτη πάνω στον οποίο θα λειτουργήσει η επίθεση της ομάδας, τον Νικ Καλάθη, ο ρόλος του δε θα είναι αρκετά διαφοροποιημένος σε σχέση με πέρσι. Θα αναλαμβάνει το μαρκάρισμα του κορυφαίου περιφερειακού του αντιπάλου (βλέπε Ντε Κολό απέναντι στην ΤΣΣΚΑ), και θα είναι ο παίκτης μέσω του οποίου ο Παναθηναϊκός θα προσπαθεί να εκτελέσει σωστά τις επιθέσεις μισού γηπέδου. Βέβαια, είναι σημαντικό να μη φθαρεί με φάουλ από τα δύσκολα μαρκαρίσματα που θα αναλάβει, αφού είναι ο μοναδικός φύσει δημιουργός στο ρόστερ της ομάδας, και απολύτως απαραίτητος στις set επιθέσεις που θα πρέπει να εκτελεστούν. Από εκεί και πέρα όμως, σε αντίθεση με την περασμένη σεζόν, η επίθεση του Παναθηναϊκού δεν εξαρτάται εξ' ολοκλήρου από τον Καλάθη. Οι wings (Παππάς, Φελντέιν, Ρίβερς), αναλαμβάνουν αρκετό από το ball handling στις επιθέσεις των «πρασίνων», ξεκουράζοντας τον Νικ από τον απαιτητικό ρόλο τον οποίο έχει αναλάβει. Είναι επίσης σημαντικό, ότι η μπάλα δείχνει να γυρίζει αρκετά, με πολλές κινήσεις off the ball, χωρίς να «κολλάει» μονίμως στο post, όπως γινόταν πέρσι με τον Ραντούλιτσα, ο οποίος δεν ήταν πλαισιωμένος από αρκετούς σουτέρ, ώστε να γίνει η επίθεση της ομάδας πιο απρόβλεπτη. Παρότι το low post weapon που λέγεται Μπουρούσης υπάρχει στο ρόστερ, δε φαίνεται να αποτελεί την πηγή πάνω στην οποία θα χτιστεί ΚΑΘΕ επιθετική ενέργεια του Παναθηναϊκού. Κάθε άλλο, το ball movement και το spacing είναι πολύ καλό, και ακόμα βρισκόμαστε στον Σεπτέμβρη. Χωρίς καμία αμφιβολία, οι επιθετικές επιλογές των «πρασίνων» είναι πάρα πολλές.
Ένα άλλο σημαντικό στοιχείο που παρατήρησα στα φιλικά, είναι οι αντιδράσεις του Παναθηναϊκού μετά από τα screen. Πέρσι, βλέπαμε τον Κούζμιτς και τον Ραντούλιτσα να μη μπορούν να ακολουθήσουν παίκτες στην περιφέρεια, και τους αντιπάλους να εκτελούν με μεγάλη άνεση τα pick and roll, σε πάρα πολλές επιθέσεις. Ήταν ένα αρνητικό στοιχείο στο παιχνίδι της ομάδας, το οποίο δε μπορούσε να «κρύψει» σε κανένα σημείο της σεζόν ο Σάσα Τζόρτζεβιτς, και αποτέλεσε βασικό λόγο για πολλές ήττες και αποτυχίες στις σημαντικότερες διοργανώσεις.
Φέτος, η κατάσταση είναι διαφορετική. Στο φιλικό με την ΤΣΣΚΑ, ο Τεόντοσιτς προσπάθησε αρκετές φορές να εκτελέσει το pick and roll με τον Όγκουστιν, συνεχώς χωρίς επιτυχία, όταν ο Σίνγκλετον με τον Γκιστ βρίσκονταν στο παρκέ. Οι δύο αθλητικοί ψηλοί του Παναθηναϊκού, με το εξαιρετικό footwork και τις γρήγορες αντιδράσεις, έκαναν πολύ δυνατά hedge out στον Σέρβο playmaker, ο οποίος αναγκαζόταν να πασάρει τη μπάλα στις γωνίες. Ένα σημείο του γηπέδου, που ο αντίπαλος δύσκολα μπορεί να γίνει efficient.
Ακόμη και ο Μπουρούσης, που δε διαθέτει γρήγορα πόδια, έχει πολύ έξυπνες αντιδράσεις, και με την εμπειρία του μπορεί να αποτρέψει αυτές τις πάσες προς το ζωγραφιστό. Σήμερα, με πολλές ομάδες που έχουν θέσει υψηλούς στόχους να έχουν δημιουργικούς κοντούς στο «οπλοστάσιό» τους, η δυνατότητα των «πρασίνων» να «σπάνε» τη δημιουργία μετά από pick, θα είναι περισσότερο από σημαντική.
Περνώντας στον back up point guard του τριφυλλιού, ο Μάικ Τζέιμς έχει αποδειχτεί μέχρι στιγμής ένας παίκτης που μπορεί να ανεβάσει αρκετές ταχύτητες το παιχνίδι της ομάδας. Με τρομερή ταχύτητα και έκρηξη στο παιχνίδι του, δημιουργεί καταστάσεις για εύκολους πόντους στον αιφνιδιασμό μετά από αμυντικό ριμπάουντ, ειδικά σε περιπτώσεις που ο αντίπαλος δεν έχει γρήγορη επιστροφή. Παράλληλα, η άμυνά του πάνω στη μπάλα είναι αξιοθαύμαστη, βάζοντας δύσκολα στη δημιουργικότητα του αντιπάλου ή ακόμα και κλέβοντας μπάλες για κάποιο βροντερό κάρφωμα στο ανοιχτό γήπεδο. Είναι χαρακτηριστικό ότι δε μπορεί να αποτελέσει αξιόπιστο δημιουργό μισού γηπέδου, γι' αυτό και όταν βρίσκεται στο παρκέ, πάντα μαζί του είναι και ο Γιάννης Μπουρούσης, ο οποίος μπορεί να αποτελέσει έναν playmaker τόσο από το high, όσο και από το low post. Είναι φανερό ότι αμφότεροι χρησιμοποιούνται με τον περσινό τρόπο, τον ρόλο που τους έδωσε δηλαδή ο Βέλιμιρ Περάσοβιτς στην Ισπανία. Η χημεία των δύο πρώην παικτών της Μπασκόνια είναι τρομερή, και θα αποτελέσει σημαντική πηγή της επιθετικής συγκομιδής του Παναθηναϊκού, κατά τη διάρκεια της σεζόν.
Όταν ο Τζέιμς βρίσκεται στο παρκέ, το τριφύλλι τρέχει. Παίζει σίγουρα δύο ταχύτητες πιο πάνω από ότι με τον Καλάθη. Προσέξτε, αυτό δεν είναι ούτε καλύτερο, ούτε χειρότερο. Είναι όμως μια νέα δυνατότητα στο παιχνίδι της ομάδας, η οποία γίνεται με αυτό τον τρόπο πιο πολυδιάστατη. Παράλληλα, ο Αμερικανός δίνει και τη δυνατότητα για isolation παιχνίδι, το παιχνίδι δηλαδή προσωπικής φάσης, που επίσης δεν κατείχε πέρσι ο Παναθηναϊκός, και είναι ιδιαίτερα σημαντικό σε περιπτώσεις που η επίθεση «κολλάει», ή το ματς βρίσκεται στο τελικό του στάδιο. Ο Τζέιμς φυσικά δεν είναι closer, αλλά αυτό αποτελεί μια άλλη κουβέντα.
Ένα άλλο σημαντικό στοιχείο που παρατήρησα, είναι αυτό που σας προετοίμαζα καθ' όλη τη διάρκεια του καλοκαιριού ότι θα βλέπαμε. Τον Γιάννη Μπορούση στο low post, πλαισιωμένο από τέσσερις σουτέρ, που περιμένουν την πάσα του Έλληνα ψηλού, με άψογο spacing, σε περίπτωση που ο ίδιος δε νιώσει σίγουρος ότι μπορεί να τελειώσει τη φάση μόνος του. Είναι το στιλ επίθεσης μέσα στην οποία ''έλαμψε'' τόσο ο ίδιος στην Μπασκόνια, όσο και ο Τζέιμς, παίζοντας στην προσωπική φάση. Βέβαια, αυτή η επίθεση μοιάζει αρκετά με την ''read and react'' triangle offense, και βασίζεται κυρίως στην γρήγορη σκέψη των παικτών και λιγότερο σε set plays, οπότε καταρρίπτει τα όσα γράφονται για τον Πεδουλάκη περί «αρχαίου» μπάσκετ.
Βέβαια υπάρχουν και οι φορές που η επίθεση του Παναθηναϊκού «κολλάει». Είναι οι περιπτώσεις που τα set plays για τον ένα ή τον άλλο λόγο χαλάνε. Σε αυτές τις περιπτώσεις λοιπόν, δε χρειάζονται τα «τραβηγμένα» σουτ του Τζέιμς ή κάθε τύπου βιαστικές κινήσεις. Χρειάζεται να αξιοποιηθεί η δυνατότητα του Μπουρούση στο post, ο οποίος όπως είπαμε, μπορεί να ανοίξει πολλές επιλογές στην επίθεση της ομάδας. Η ψυχραιμία του και το «διάβασμα» της αντίπαλης άμυνας, πρέπει να τον καταστήσουν πρώτη επιλογή για σκοράρισμα, όταν οι «πράσινοι» έχουν κενά διαστήματα, κάτι που δεν είδαμε συχνά, σε παρόμοιες καταστάσεις στα φιλικά.
Περνώντας στην αμυντική λειτουργία του Παναθηναϊκού, έχουμε δει αρκετά λάθη, τα οποία φυσικά δικαιολογούνται από το πρώιμο στάδιο της σεζόν στο οποίο βρισκόμαστε. Ακόμη είναι preseason, για μια ομάδα που έχει αλλάξει αρκετά πρόσωπα, και σε μεγάλο βαθμό και την φιλοσοφία της. Στην περιφέρεια, υπάρχουν εξαιρετικοί αμυντικοί, όπως ο Καλάθης που έχει τα καλύτερα quarterback skills στην Ευρωλίγκα, ο Φελντέιν που είναι σταθερός στην ομαδική άμυνα, ο Ρίβερς που μπορεί να γίνει η «σκιά» σου, και ο Μάικ Τζέιμς που μπορεί να γίνει ενοχλητικά πιεστικός για τον αντίπαλο, σαν ένα κουνούπι του Αμαζονίου. Βέβαια, δε θα ήταν σωστό να μη γίνει αναφορά και για τον Νίκο Παππά, που αν και δεν έχει τα φυσικά προσόντα για να σταθεί στην άμυνα, έχει πολύ βελτιωμένο effort, και είναι ένας αξιοπρεπής περιφερειακός αμυντικός.
Στη γραμμή των ψηλών, ο Νίκολς μπορεί να αμυνθεί σε όλες τις γραμμές του γηπέδου. Ο Γκιστ έχει τα πόδια για να σταθεί στην περιφερειακή άμυνα και την αθλητικότητα, και το timing για να προστατέψει το καλάθι, όμως δεν είναι αρκετά δυνατός για να σταματήσει παίκτες σαν τον Τσίρμπες στο post. Αυτή του την αδυναμία, καλύπτει ο Κρις Σίνγκλετον, που μόνο κλασικό center δεν είναι, αλλά έχει πολύ δυνατό upper body για να σπρώξει στο ζωγραφιστό, και φυσικά γρήγορα πόδια για να ακολουθήσει αντιπάλους στην περιφέρεια. Ο Γιάννης Μπουρούσης, μπορεί να είναι αργός, αλλά αποτελεί έναν εκ των κορυφαίων post defender στην Ευρωλίγκα, με εξαιρετικό timing στο άλμα και την μυϊκή δύναμη για να σπρώξει πίσω τον αντίπαλό του. Ο Αντώνης Φώτσης, έχει χάσει την αποτελεσματικότητά του στην άμυνα τα τελευταία χρόνια, αλλά παραμένει ένας σουτέρ που δε χρειάζεται λεπτά στο παρκέ για να «ζεσταθεί» (αυτό το στοιχείο, το οποίο έχει και ο Νίκολς, είναι πολύ σημαντικό για παίκτες που έρχονται από τον πάγκο, και μπορεί να τους εγγυηθεί κάποια λεπτά στο rotation).
Επομένως, εύκολα μπορεί να αντιληφθεί κανείς, ότι οι δυνατότητες του Παναθηναϊκού στον αμυντικό τομέα είναι πολύ μεγάλες, και όσες δυσλειτουργίες βλέπουμε στα φιλικά του έως τώρα, δεν αποτελούν προάγγελο για κάτι αντίστοιχο και στη συνέχεια. Πολλές φορές σε νέες ομάδες, χρειάζεται χρόνος για να παρουσιαστεί αποτελεσματικότητα στην άμυνα, η οποία είναι κυρίως θέμα χημείας. Όταν αυτή βρεθεί, τα υπόλοιπα θα γίνουν πιο εύκολα. Και άμα έχεις έναν προπονητή σαν τον Αργύρη Πεδουλάκη στη διάθεσή σου, αυτά τα «υπόλοιπα» μπορεί να γίνουν ακόμα πιο εύκολα.
Ένα μεγάλο (-) στην προετοιμασία έως τώρα για τον Πεδουλάκη, είναι η αδυναμία αξιοποίησης του Βασίλη Χαραλαμπόπουλου, ο οποίος τείνει να γίνει ο... ''forgotten man'' του ρόστερ, αν και κατά πολλούς αποτελεί το μέλλον του Παναθηναϊκού. Πολλές από τις κινήσεις που έγιναν το καλοκαίρι, έδειχναν ότι βρίσκονται σε συνάρτηση με τον αυξημένο χρόνο συμμετοχής που θα έχει ο 19χρονος swingman φέτος. Αντ' αυτού, ο Κέι Σι Ρίβερς φαίνεται ότι θα τον ξεπεράσει στο rotation, αν ο προπονητής του εξάστερου δε βρει κάποιο τρόπο να μετατρέψει τον πιτσιρικά σε σημαντικό «γρανάζι», για μια ομάδα με πάρα πολύ ποιοτικό ρόστερ. Φυσικά, η συνύπαρξή του με τόσα ποιοτικά ονόματα, δε μπορεί να κάνει καλό στην εξέλιξή του, η οποία θα κάνει ένα step back, αν ο «Άρτζι» δεν αλλάξει την επιρροή του μέσα στο παιχνίδι, η οποία μέχρι στιγμής είναι... ''περιμένω στη γωνία για μια μπάλα ώστε να την ξανά δώσω''. Προς Θεού, δε λέω μια τόσο ποιοτική ομάδα να χτίσει την επίθεσή της πάνω σε έναν 19χρονο, αλλά υπάρχουν τρόποι, ώστε ο small forward του Παναθηναϊκού να αποκτήσει μια μεγαλύτερη συμμετοχή στα πεπραγμένα στο παρκέ.
Συμπέρασμα; Τα πρώτα δείγματα γραφής είναι πολύ ελπιδοφόρα. Ο Παναθηναϊκός θέλει αρκετή δουλειά, ιδίως στην άμυνα, αλλά και στο πώς να βάλει κάποια συγκεκριμένα πρόσωπα μέσα στο ''κλίμα''. Όταν δουλέψει πάνω σε αυτά, καθώς και στον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζει τα κενά του διαστήματα, τότε το μόνο σίγουρο είναι ότι θα αποτελεί μια ομάδα που κανείς δε θα θέλει να βρει μπροστά του. Μέχρι τότε όμως, υπάρχει ένας μακρύς δρόμος, που με βάση το νέο σύστημα της Ευρωλίγκα, δε φαίνεται να είναι στρωμένος με ροδοπέταλα...
