Scouting Report: Κέι Σι Ρίβερς
Με αφορμή την έναρξη της προετοιμασίας του μπασκετικού Παναθηναϊκού, ο «Green Arrow» συνεχίζει να σκιαγραφεί το προφίλ των νέων μεταγραφικών αποκτημάτων της ομάδας, με τη σειρά του να έχει ο Αμερικανός σουτέρ, Κέι Σι Ρίβερς.
Όταν αποκτάς τον Κέι Σι Ρίβερς, γνωρίζεις ακριβώς τι παίρνεις. Δεν προσθέτεις στο ρόστερ σου έναν game changer, ή έναν παίκτη που σε ανεβάζει επίπεδο. Προσθέτεις όμως κάποιον που μπορεί να δώσει συγκεκριμένα, χρησιμότατα πράγματα στο παρκέ. Kοινώς, προσθέτεις έναν role player.
Όπως έχει δηλώσει και ένας εκ των κορυφαίων παικτών ρόλου αυτή τη στιγμή στο NBA, ο Ντάνι Γκριν των Σαν Αντόνιο Σπερς, «Δε μπορώ και ποτέ δε θα κάνω τον κόσμο ένα καλύτερο μέρος, όμως μπορώ να βοηθήσω άλλους ανθρώπους να κάνουν τον κόσμο καλύτερο».
Αυτή η γεμάτη νόημα φράση του Γκριν, συνοψίζει τον ρόλο που έχει μέσα σε μια ομάδα ένας παίκτης σαν τον Ρίβερς. Ένας παίκτης που πληροί όλες τις απαραίτητες προϋποθέσεις για να σταθεί στον, μάλλον, από τον πάγκο ρόλο του.
Όσο περισσότερους σουτέρ έχει μια ομάδα με έναν ψηλό σαν τον Μπουρούση να κυριαρχεί στην ρακέτα, τόσο το καλύτερο. Το γεγονός αυτό το έχω υπογραμμίσει πολλές φορές, γιατί θα αποτελέσει το μυστικό της επιτυχίας του Παναθηναϊκού. Όταν δε μπορείς να απειλήσεις με συνέπεια από μακριά, όπως έκανε ο εξάστερος πέρσι, λογικό είναι οι δρόμοι προς το καλάθι να κλείνουν, και όλο και περισσότερα σουτ να δίνονται. Αυτή είναι μια κατάσταση, που ο Παναθηναϊκός πρέπει να αποφύγει φέτος, για να δώσει στον Γιάννη Μπουρούση την ευκαιρία να ''χτυπήσει'' στο ζωγραφιστό, όπως έκανε πέρσι με την Λαμποράλ. Το γεγονός ότι οι Βάσκοι είχαν ουκ ολίγους σουτέρ και εξαιρετικό spacing για να τον στηρίξουν, βοήθησε τον Έλληνα ψηλό να εκτοξεύσει τους αριθμούς του, τόσο στα στατιστικά του, όσο και στον τραπεζικό του λογαριασμό. Με τα passing instinct του (μιλάμε για τον πιο ευφυή και εύστροφο ψηλό της Ευρώπης), και τις κινήσεις του κοντά στο καλάθι, η ομάδα του Αργύρη Πεδουλάκη μπορεί να παράγει στην επίθεση με αμέτρητους τρόπους, αν οι σουτέρ που πλαισιώνουν τον 32χρονο σέντερ, δείξουν ευστοχία κατά τη διάρκεια της σεζόν.
Αυτή την ευστοχία, καλείται να δείξει και ο Κέι Σι Ρίβερς, που βρίσκεται τα τελευταία χρόνια στο υψηλότερο επίπεδο Ευρωπαϊκού μπάσκετ, χάρη στην χαρισματική του συνέπεια από τα 6,75, και την δουλειά του στο αμυντικό κομμάτι του παιχνιδιού. Η μηχανική στο σουτ του είναι πολύ όμορφη, με λύγισμα των δύο ποδιών και γρήγορη εκτέλεση με το αριστερό. Είναι εξαιρετικός στα spot up σουτ, αλλά και όταν τρέχει πίσω από τα σκριν, για να βρει ελεύθερο τρίποντο. Έχει ένα θεματάκι όμως, όταν ο αντίπαλος κάνει γρήγορα close out και κατορθώνει να υψώσει τα χέρια του, την ώρα του σουτ του. Αυτό οφείλεται στην μηχανική του, αφού ο χρόνος που χρειάζεται για να στήσει ιδανικά τα πόδια του, προφανώς πρέπει να μειωθεί όταν ο αντίπαλος βάλει τα χέρια μπροστά του, γεγονός που τον οδηγεί σε πιο βιαστικό release. Έχει βελτιωθεί αισθητά όμως σε αυτόν τον τομέα, με καλύτερα αποτελέσματα τα τελευταία δύο χρόνια.
Στην άμυνα τώρα, είναι εύκολο να παρατηρήσει κανείς, ότι ο Ρίβερς είναι ιδανικός για το μπάσκετ του Πεδουλάκη. Παρά το γεγονός ότι δεν έχει και τα πιο γρήγορα πόδια του κόσμου, ούτε είναι και εξαιρετικός αθλητής, η αμυντική του προσήλωση είναι αξιοθαύμαστη. Άλλωστε, κάτι τέτοιο μόνο παράλογο δεν ακούγεται, αν λάβουμε υπόψιν ότι έπαιξε μπάσκετ στο παραδοσιακά ''αμυντικό'' πανεπιστήμιο του Clemson, όπου η πίεση σε όλο το γήπεδο, έχει γίνει τέχνη. Ο Ρίβερς, μπορεί να κυνηγήσει κάθε περιφερειακό παίκτη, από το ''1'' μέχρι το ''3'', και να τον βγάλει εκτός ρυθμού. Αμύνεται εξαιρετικά τόσο πάνω στη μπάλα, όσο και μακριά από αυτή, κάνοντας γρήγορα close out. Θα ήταν πολύ ενδιαφέρον, αν κάποια στιγμή ο Αργύρης Πεδουλάκης χρησιμοποιούσε πίεση σε όλο το γήπεδο με τους Καλάθη, Τζέιμς και Ρίβερς στο παιχνίδι, για να αφαιρέσει πολύτιμα δευτερόλεπτα από το ρολόι του αντιπάλου. Άλλωστε, δεν είναι λίγες οι ομάδες που δεν έχουν οργανωτές μισού γηπέδου, και δυσκολεύονται να πάρουν σωστές αποφάσεις όταν έχουν ''φύγει'' πολλά δευτερόλεπτα από το ρολόι. Μια τέτοια άμυνα π.χ, έπρεπε να παίξει ο Παναθηναϊκός απέναντι στην Λαμποράλ, στα περσινά playoff της Ευρωλίγκα, όμως αντ' αυτού, την άφησε να κάνει το παιχνίδι της με μια non press man to man defence.
Ο Ρίβερς δεν είναι point forward, όμως έχει βελτιώσει σημαντικά τον χειρισμό του με τη μπάλα, ώστε να σκοράρει με σουτ μετά από ντρίπλα. Έχει υψηλό μπασκετικό iq για να δώσει την σωστή πάσα, όμως δεν είναι παίκτης ο οποίος θα εκτελέσει το pick and roll. Στον Παναθηναϊκό πάντως του Μάικ Τζέιμς για back up πόιντ γκαρντ, δεν αποκλείεται τόσο αυτός, όσο και ο Φελντέιν να έχουν μερικές φορές και τη μπάλα στα χέρια τους, εκτός από το να κινούνται μακριά από αυτή. Με τον δεύτερο άλλωστε, το είδαμε αρκετά και πέρσι, χωρίς όμως ιδιαίτερη επιτυχία. Εκτιμώ ότι και οι δύο είναι spot up shooters, με hot zone τις γωνίες, οπότε θα προτιμούσα την απόκτηση ενός πιο δημιουργικού, από τον Τζέιμς άσου. Σε ομάδες όπως η Λαμποράλ, που παίζουν high tempo επιθέσεις και έχουν γρήγορη εκτέλεση, η παρουσία πολλών δημιουργών, δεν είναι συχνή ή αναγκαία. Στον Παναθηναϊκό του Αργύρη Πεδουλάκη όμως, το γεγονός ότι ο μοναδικός τέτοιος παίκτης είναι ο Καλάθης, μου δημιουργεί πολλά ερωτηματικά, δεδομένης της φιλοσοφίας τόσο της ομάδας, όσο και του προπονητή, τις τελευταίες δεκαετίες.
Τα αρνητικά στοιχεία στο παιχνίδι του Κέι Σι Ρίβερς, είναι αυτά που δεν απασχολούν ιδιαίτερα το τριφύλλι, δεδομένου του ότι μιλάμε για παίκτη που λογικά θα έρχεται πίσω από τον Βασίλη Χαραλαμπόπουλο. Σίγουρα, δεν πρόκειται για τον πιο γρήγορο παίκτη στην Ευρώπη. Η αθλητικότητά του είναι κάτω του μετρίου, ενώ φυσικό επακόλουθο είναι και η έλλειψη έκρηξης στο παιχνίδι του. Η δουλειά του ωστόσο στον αμυντικό τομέα, και στα spot up σουτ, είναι αυτή που τον καθιστά ένα πολύ χρήσιμο εργαλείο, στα χέρια ενός προπονητή, που ξέρει να διαχειρίζεται τέτοια παιδιά. Φυσικά, δε θα απαιτήσει υπερβολικό χρόνο συμμετοχής, και θα αποτελέσει το ιδανικό συμπλήρωμα του Χαραλαμπόπουλου στη θέση ''3'', αφού δε θα επηρεάσει την εξέλιξη του μικρού, και θα προσφέρει ποιοτικά λεπτά από τον πάγκο. Ιδανική λοιπόν, η συγκεκριμένη επιλογή του Παναθηναϊκού...
ΥΓ: Έχω υπερτονίσει τη σημασία του να αποκτήσει η ομάδα και δεύτερο δημιουργικό άσο (είχα προτείνει Στέφαν Μάρκοβιτς, τον οποίο έκλεισε η Ζενίτ), και ξέρω ότι γίνομαι κουραστικός, αλλά επιμένω ότι είναι επιτακτική ανάγκη. Η λογική μου, μου λέει ότι ο Πεδουλάκης υπολογίζει τον Μπουρούση ως πλειμέικερ ρακέτας, με συνεχή κίνηση μακριά από τη μπάλα, όπως έκανε πέρσι η Λαμποράλ. Αν δε συμβαίνει αυτό, τότε μάλλον θα βλέπουμε τον Λευτέρη Μποχωρίδη για 10-15 λεπτά στην Ευρωλίγκα.
Όταν αποκτάς τον Κέι Σι Ρίβερς, γνωρίζεις ακριβώς τι παίρνεις. Δεν προσθέτεις στο ρόστερ σου έναν game changer, ή έναν παίκτη που σε ανεβάζει επίπεδο. Προσθέτεις όμως κάποιον που μπορεί να δώσει συγκεκριμένα, χρησιμότατα πράγματα στο παρκέ. Kοινώς, προσθέτεις έναν role player.
Όπως έχει δηλώσει και ένας εκ των κορυφαίων παικτών ρόλου αυτή τη στιγμή στο NBA, ο Ντάνι Γκριν των Σαν Αντόνιο Σπερς, «Δε μπορώ και ποτέ δε θα κάνω τον κόσμο ένα καλύτερο μέρος, όμως μπορώ να βοηθήσω άλλους ανθρώπους να κάνουν τον κόσμο καλύτερο».
Αυτή η γεμάτη νόημα φράση του Γκριν, συνοψίζει τον ρόλο που έχει μέσα σε μια ομάδα ένας παίκτης σαν τον Ρίβερς. Ένας παίκτης που πληροί όλες τις απαραίτητες προϋποθέσεις για να σταθεί στον, μάλλον, από τον πάγκο ρόλο του.
Όσο περισσότερους σουτέρ έχει μια ομάδα με έναν ψηλό σαν τον Μπουρούση να κυριαρχεί στην ρακέτα, τόσο το καλύτερο. Το γεγονός αυτό το έχω υπογραμμίσει πολλές φορές, γιατί θα αποτελέσει το μυστικό της επιτυχίας του Παναθηναϊκού. Όταν δε μπορείς να απειλήσεις με συνέπεια από μακριά, όπως έκανε ο εξάστερος πέρσι, λογικό είναι οι δρόμοι προς το καλάθι να κλείνουν, και όλο και περισσότερα σουτ να δίνονται. Αυτή είναι μια κατάσταση, που ο Παναθηναϊκός πρέπει να αποφύγει φέτος, για να δώσει στον Γιάννη Μπουρούση την ευκαιρία να ''χτυπήσει'' στο ζωγραφιστό, όπως έκανε πέρσι με την Λαμποράλ. Το γεγονός ότι οι Βάσκοι είχαν ουκ ολίγους σουτέρ και εξαιρετικό spacing για να τον στηρίξουν, βοήθησε τον Έλληνα ψηλό να εκτοξεύσει τους αριθμούς του, τόσο στα στατιστικά του, όσο και στον τραπεζικό του λογαριασμό. Με τα passing instinct του (μιλάμε για τον πιο ευφυή και εύστροφο ψηλό της Ευρώπης), και τις κινήσεις του κοντά στο καλάθι, η ομάδα του Αργύρη Πεδουλάκη μπορεί να παράγει στην επίθεση με αμέτρητους τρόπους, αν οι σουτέρ που πλαισιώνουν τον 32χρονο σέντερ, δείξουν ευστοχία κατά τη διάρκεια της σεζόν.
Αυτή την ευστοχία, καλείται να δείξει και ο Κέι Σι Ρίβερς, που βρίσκεται τα τελευταία χρόνια στο υψηλότερο επίπεδο Ευρωπαϊκού μπάσκετ, χάρη στην χαρισματική του συνέπεια από τα 6,75, και την δουλειά του στο αμυντικό κομμάτι του παιχνιδιού. Η μηχανική στο σουτ του είναι πολύ όμορφη, με λύγισμα των δύο ποδιών και γρήγορη εκτέλεση με το αριστερό. Είναι εξαιρετικός στα spot up σουτ, αλλά και όταν τρέχει πίσω από τα σκριν, για να βρει ελεύθερο τρίποντο. Έχει ένα θεματάκι όμως, όταν ο αντίπαλος κάνει γρήγορα close out και κατορθώνει να υψώσει τα χέρια του, την ώρα του σουτ του. Αυτό οφείλεται στην μηχανική του, αφού ο χρόνος που χρειάζεται για να στήσει ιδανικά τα πόδια του, προφανώς πρέπει να μειωθεί όταν ο αντίπαλος βάλει τα χέρια μπροστά του, γεγονός που τον οδηγεί σε πιο βιαστικό release. Έχει βελτιωθεί αισθητά όμως σε αυτόν τον τομέα, με καλύτερα αποτελέσματα τα τελευταία δύο χρόνια.
Στην άμυνα τώρα, είναι εύκολο να παρατηρήσει κανείς, ότι ο Ρίβερς είναι ιδανικός για το μπάσκετ του Πεδουλάκη. Παρά το γεγονός ότι δεν έχει και τα πιο γρήγορα πόδια του κόσμου, ούτε είναι και εξαιρετικός αθλητής, η αμυντική του προσήλωση είναι αξιοθαύμαστη. Άλλωστε, κάτι τέτοιο μόνο παράλογο δεν ακούγεται, αν λάβουμε υπόψιν ότι έπαιξε μπάσκετ στο παραδοσιακά ''αμυντικό'' πανεπιστήμιο του Clemson, όπου η πίεση σε όλο το γήπεδο, έχει γίνει τέχνη. Ο Ρίβερς, μπορεί να κυνηγήσει κάθε περιφερειακό παίκτη, από το ''1'' μέχρι το ''3'', και να τον βγάλει εκτός ρυθμού. Αμύνεται εξαιρετικά τόσο πάνω στη μπάλα, όσο και μακριά από αυτή, κάνοντας γρήγορα close out. Θα ήταν πολύ ενδιαφέρον, αν κάποια στιγμή ο Αργύρης Πεδουλάκης χρησιμοποιούσε πίεση σε όλο το γήπεδο με τους Καλάθη, Τζέιμς και Ρίβερς στο παιχνίδι, για να αφαιρέσει πολύτιμα δευτερόλεπτα από το ρολόι του αντιπάλου. Άλλωστε, δεν είναι λίγες οι ομάδες που δεν έχουν οργανωτές μισού γηπέδου, και δυσκολεύονται να πάρουν σωστές αποφάσεις όταν έχουν ''φύγει'' πολλά δευτερόλεπτα από το ρολόι. Μια τέτοια άμυνα π.χ, έπρεπε να παίξει ο Παναθηναϊκός απέναντι στην Λαμποράλ, στα περσινά playoff της Ευρωλίγκα, όμως αντ' αυτού, την άφησε να κάνει το παιχνίδι της με μια non press man to man defence.
Ο Ρίβερς δεν είναι point forward, όμως έχει βελτιώσει σημαντικά τον χειρισμό του με τη μπάλα, ώστε να σκοράρει με σουτ μετά από ντρίπλα. Έχει υψηλό μπασκετικό iq για να δώσει την σωστή πάσα, όμως δεν είναι παίκτης ο οποίος θα εκτελέσει το pick and roll. Στον Παναθηναϊκό πάντως του Μάικ Τζέιμς για back up πόιντ γκαρντ, δεν αποκλείεται τόσο αυτός, όσο και ο Φελντέιν να έχουν μερικές φορές και τη μπάλα στα χέρια τους, εκτός από το να κινούνται μακριά από αυτή. Με τον δεύτερο άλλωστε, το είδαμε αρκετά και πέρσι, χωρίς όμως ιδιαίτερη επιτυχία. Εκτιμώ ότι και οι δύο είναι spot up shooters, με hot zone τις γωνίες, οπότε θα προτιμούσα την απόκτηση ενός πιο δημιουργικού, από τον Τζέιμς άσου. Σε ομάδες όπως η Λαμποράλ, που παίζουν high tempo επιθέσεις και έχουν γρήγορη εκτέλεση, η παρουσία πολλών δημιουργών, δεν είναι συχνή ή αναγκαία. Στον Παναθηναϊκό του Αργύρη Πεδουλάκη όμως, το γεγονός ότι ο μοναδικός τέτοιος παίκτης είναι ο Καλάθης, μου δημιουργεί πολλά ερωτηματικά, δεδομένης της φιλοσοφίας τόσο της ομάδας, όσο και του προπονητή, τις τελευταίες δεκαετίες.
Τα αρνητικά στοιχεία στο παιχνίδι του Κέι Σι Ρίβερς, είναι αυτά που δεν απασχολούν ιδιαίτερα το τριφύλλι, δεδομένου του ότι μιλάμε για παίκτη που λογικά θα έρχεται πίσω από τον Βασίλη Χαραλαμπόπουλο. Σίγουρα, δεν πρόκειται για τον πιο γρήγορο παίκτη στην Ευρώπη. Η αθλητικότητά του είναι κάτω του μετρίου, ενώ φυσικό επακόλουθο είναι και η έλλειψη έκρηξης στο παιχνίδι του. Η δουλειά του ωστόσο στον αμυντικό τομέα, και στα spot up σουτ, είναι αυτή που τον καθιστά ένα πολύ χρήσιμο εργαλείο, στα χέρια ενός προπονητή, που ξέρει να διαχειρίζεται τέτοια παιδιά. Φυσικά, δε θα απαιτήσει υπερβολικό χρόνο συμμετοχής, και θα αποτελέσει το ιδανικό συμπλήρωμα του Χαραλαμπόπουλου στη θέση ''3'', αφού δε θα επηρεάσει την εξέλιξη του μικρού, και θα προσφέρει ποιοτικά λεπτά από τον πάγκο. Ιδανική λοιπόν, η συγκεκριμένη επιλογή του Παναθηναϊκού...
ΥΓ: Έχω υπερτονίσει τη σημασία του να αποκτήσει η ομάδα και δεύτερο δημιουργικό άσο (είχα προτείνει Στέφαν Μάρκοβιτς, τον οποίο έκλεισε η Ζενίτ), και ξέρω ότι γίνομαι κουραστικός, αλλά επιμένω ότι είναι επιτακτική ανάγκη. Η λογική μου, μου λέει ότι ο Πεδουλάκης υπολογίζει τον Μπουρούση ως πλειμέικερ ρακέτας, με συνεχή κίνηση μακριά από τη μπάλα, όπως έκανε πέρσι η Λαμποράλ. Αν δε συμβαίνει αυτό, τότε μάλλον θα βλέπουμε τον Λευτέρη Μποχωρίδη για 10-15 λεπτά στην Ευρωλίγκα.
